انواع روش های اتصال میلگرد (انواع وصله میلگرد)

میلگردها، به عنوان عنصر سازه‌ای اصلی سازه‌های بتن‌آرمه، نقشی حیاتی در تحمل نیروهای کششی و فشاری ایفا می‌کنند. با این حال، طول استاندارد میلگردها محدود است و در بسیاری از پروژه‌های ساختمانی، اتصال آن‌ها به یکدیگر برای دستیابی به طول‌های بیشتر یا تغییر مسیر ضروری است. این اتصالات باید به گونه‌ای اجرا شوند که یکپارچگی سازه حفظ شده و انتقال نیروها به طور کامل و مؤثر صورت پذیرد. انتخاب روش صحیح اتصال میلگرد نه تنها بر استحکام و دوام سازه تأثیرگذار است، بلکه می‌تواند هزینه‌ها و زمان اجرای پروژه را نیز به شکل چشمگیری تحت تأثیر قرار دهد. 

انواع اتصالات میلگرد

به طور کلی، چهار روش اصلی برای اتصال میلگردها عبارتند از: وصله پوششی (اورلپ)، وصله مکانیکی (کوپلینگ)، وصله جوشی (فورجینگ) و وصله اتکایی. برای درک بهتر تفاوت‌ها و کاربردهای هر یک از روش‌های اتصال میلگرد، در ادامه، مقایسه‌ای اجمالی ارائه شده است. این مقایسه به شما کمک می‌کند تا با ویژگی‌های کلیدی، مزایا، معایب و کاربردهای مناسب هر روش آشنا شوید و دیدگاهی اولیه برای انتخاب بهینه‌ترین گزینه برای پروژه خود به دست آورید:

• وصله پوششی (اورلپ): متداول‌ترین روش

وصله پوششی یا اورلپ، رایج‌ترین و معمولاً اقتصادی‌ترین روش برای اتصال میلگردها در پروژه‌های ساختمانی است. در این روش، دو میلگرد در کنار یکدیگر قرار گرفته و قسمتی از طول آن‌ها با یکدیگر همپوشانی پیدا می‌کند. انتقال نیرو بین دو میلگرد از طریق چسبندگی (باند) بین میلگرد و بتن اطراف آن انجام می‌شود. این روش به دلیل سادگی اجرا و عدم نیاز به تجهیزات خاص، از محبوبیت بالایی برخوردار است.

مکانیسم اصلی در وصله پوششی، ایجاد پیوند کافی بین سطح میلگرد و بتن است. طول این همپوشانی باید به اندازه‌ای باشد که میلگرد بتواند نیروی کششی یا فشاری را به میلگرد مجاور منتقل کند. طبق مبحث نهم مقررات ملی ساختمان، طول وصله پوششی برای میلگردهای کششی نوع B معمولاً ۱.۳ برابر طول گیرایی (Ld) و برای میلگردهای کششی نوع A، ۱.۰ برابر طول گیرایی تعیین می‌شود. برای میلگردهای فشاری نیز حداقل طول وصله ۰.۰۷۱fydb (با حداقل ۳۰۰ میلی‌متر) در نظر گرفته می‌شود. این روش معمولاً برای میلگردهایی با قطر کمتر از ۳۶ میلی‌متر مناسب است و در گروه‌های میلگردی توصیه نمی‌شود.

انواع وصله پوششی:

• وصله تماسی (Contact Splice):دو میلگرد در طول وصله کاملاً با یکدیگر در تماس قرار می‌گیرند و توسط خاموت یا تنگ بسته می‌شوند.
• وصله غیر تماسی (Non-contact Splice):دو میلگرد در طول وصله فاصله مشخصی از یکدیگر دارند، اما در یک ناحیه مشترک از بتن قرار می‌گیرند. فاصله مرکز به مرکز میلگردها در وصله غیر تماسی نباید از یک پنجم طول وصله پوششی و ۱۵۰ میلی‌متر بیشتر شود.

وصله پوششی مزایایی نظیر سادگی اجرا، عدم نیاز به نیروی کار متخصص و تجهیزات خاص، و هزینه اولیه پایین‌تر را به همراه دارد. با این حال، معایب قابل توجهی نیز دارد. از جمله این معایب می‌توان به افزایش مصرف میلگرد (حدود ۲۰ درصد بیشتر از طول مورد نیاز)، افزایش تراکم آرماتور در محل وصله که می‌تواند منجر به مشکلات در بتن‌ریزی و ایجاد پدیده لانه زنبوری شود، و همچنین دشواری در رعایت دقیق ضوابط آیین‌نامه‌ای در تمامی شرایط اشاره کرد. علاوه بر این، در مناطق با تنش بالا یا لرزه‌خیز، ممکن است مقاومت کافی را ارائه ندهد. یکی از اشتباهات رایج در اجرای وصله پوششی، عدم رعایت طول کافی همپوشانی یا عدم تأمین پوشش بتنی مناسب است که می‌تواند به کاهش مقاومت وصله منجر شود.

• وصله مکانیکی (کوپلینگ): راهکاری برای میلگردهای با قطر بالا

وصله مکانیکی یا کوپلینگ، روشی پیشرفته‌تر برای اتصال میلگردها است که به ویژه در پروژه‌هایی با میلگردهای با قطر بالا (بیشتر از ۳۶ میلی‌متر) یا در شرایطی که تراکم آرماتور زیاد و فضای محدود است، کاربرد فراوانی می‌یابد. در این روش، از قطعات ویژه‌ای به نام کوپلر (Coupler) یا رزوه استفاده می‌شود که میلگردها را به صورت مکانیکی به یکدیگر متصل می‌کنند.

کوپلرها انواع مختلفی دارند که هر کدام برای شرایط خاصی طراحی شده‌اند:

• کوپلرهای استاندارد:برای اتصال دو میلگرد با قطر یکسان.
• کوپلرهای تبدیلی (Transition Couplers):برای اتصال میلگردهایی با قطرهای متفاوت.
• کوپلرهای جوشی (Weldable Couplers):برای اتصال میلگرد به صفحات فولادی یا سایر سازه‌های فلزی.
• کوپلرهای انتهایی (End Anchorages):برای ایجاد گیرایی در انتهای میلگرد بدون نیاز به خم.
• کوپلرهای پیچی (Screw Couplers):میلگردها با رزوه به داخل کوپلر پیچ می‌شوند.
• کوپلرهای موقعیتی (Position Couplers):برای اتصال میلگردها در شرایطی که چرخش میلگردها ممکن نیست.

کوپلرها همچنین می‌توانند برای انتقال نیروهای کششی، فشاری یا ترکیبی از هر دو طراحی شوند.
مهم‌ترین مزیت وصله مکانیکی، حذف کامل طول همپوشانی است که منجر به کاهش قابل توجه مصرف میلگرد و کاهش تراکم آرماتور در محل اتصال می‌شود. این امر به بهبود کیفیت بتن‌ریزی و جلوگیری از پدیده لانه زنبوری کمک می‌کند. همچنین، وصله‌های مکانیکی استحکام و دوام بالاتری دارند و انتقال نیرو را به صورت کامل و مطمئن انجام می‌دهند که آن‌ها را برای مناطق لرزه‌خیز بسیار مناسب می‌سازد. دقت بالاتر در هم‌ترازی میلگردها و شکل‌پذیری مطلوب از دیگر مزایای این روش است.

با این حال، وصله مکانیکی معایبی نیز دارد. هزینه اولیه آن نسبت به وصله پوششی بالاتر است و نیاز به تجهیزات خاصی مانند دستگاه رزوه زنی یا پرس هیدرولیک دارد. همچنین، آماده‌سازی دقیق انتهای میلگردها (رزوه زنی یا فورج سرد) از اهمیت بالایی برخوردار است. اشتباهات رایج شامل رزوه زنی نامناسب، عدم گشتاور کافی در هنگام بستن کوپلر، یا استفاده از نوع کوپلر اشتباه برای شرایط بارگذاری خاص است.

• وصله جوشی (فورجینگ): اتصال با استحکام بالا

وصله جوشی، روشی است که در آن دو میلگرد به صورت مستقیم و با استفاده از حرارت و فشار به یکدیگر متصل می‌شوند. این روش به دلیل ایجاد یک اتصال یکپارچه و با استحکام بالا، در پروژه‌هایی که نیاز به انتقال کامل نیرو و مقاومت زیاد دارند، مورد استفاده قرار می‌گیرد. وصله جوشی نیاز به کنترل کیفیت دقیق و نیروی کار ماهر دارد.
مهم‌ترین مزیت وصله جوشی، عدم نیاز به طول همپوشانی و انتقال کامل نیرو بین دو میلگرد است که منجر به صرفه‌جویی در مصرف میلگرد و کاهش تراکم آرماتور می‌شود. این روش می‌تواند اتصالی بسیار قوی و با دوام ایجاد کند. با این حال، معایب قابل توجهی نیز دارد. کیفیت جوش به شدت به مهارت جوشکار، نوع میلگرد و شرایط محیطی (مانند دما و رطوبت) وابسته است. کنترل کیفیت جوش دشوارتر است و نیاز به تجهیزات خاص (مانند دستگاه فورجینگ یا جوشکاری قوس الکتریکی) و پیش‌گرمایش میلگردها در بسیاری از موارد وجود دارد. همچنین، مصرف انرژی برای جوشکاری می‌تواند تأثیر زیست‌محیطی داشته باشد. اشتباهات رایج شامل عدم پیش‌گرمایش کافی، استفاده از جریان و ولتاژ نامناسب، نفوذ ناکافی جوش و جوشکاری میلگردهای سرد نورد شده بدون رعایت دستورالعمل‌های خاص است که می‌تواند به تردی و شکستگی میلگرد منجر شود.

• وصله اتکایی: انتخابی برای میلگردهای تحت فشار

وصله اتکایی، روشی ساده و اقتصادی است که منحصراً برای اتصال میلگردهای تحت فشار مورد استفاده قرار می‌گیرد. در این روش، انتهای دو میلگرد فشاری به صورت مستقیم بر روی یکدیگر قرار گرفته و نیروی فشاری از طریق تماس مستقیم سطوح مقطع میلگردها منتقل می‌شود. این روش به دلیل سادگی اجرا و عدم نیاز به طول همپوشانی یا تجهیزات خاص، در برخی از اعضای فشاری سازه مانند ستون‌ها و دیوارهای برشی کاربرد دارد.
وصله اتکایی تنها برای میلگردهای با قطر ۲۵ میلی‌متر و بالاتر مجاز است و فقط می‌تواند نیروهای فشاری را منتقل کند. برای اطمینان از انتقال کامل نیرو، رعایت دقیق ضوابط اجرایی ضروری است:

• انتهای میلگردها باید به صورت کاملاً گونیا (۹۰ درجه) و با دقت بالا برش داده شوند.
• سطوح مقطع دو میلگرد باید در تماس کامل با یکدیگر قرار گیرند.
• انحراف زاویه‌ای سطح انتهایی میلگرد از حالت گونیا نباید از ۱.۵ درجه بیشتر باشد و انحراف زاویه‌ای سطح تماس دو میلگرد نیز نباید از ۳ درجه تجاوز کند.
• محل وصله اتکایی باید با خاموت‌های بسته یا میلگردهای مارپیچ (اسپیرال) به خوبی محصور شود تا از کمانش میلگردها جلوگیری شود.

مهم‌ترین مزیت وصله اتکایی، سادگی اجرا و عدم نیاز به طول وصله پوششی است که منجر به صرفه‌جویی در مصرف میلگرد و کاهش تراکم آرماتور می‌شود. این روش برای میلگردهای تحت فشار، اقتصادی و کارآمد است. با این حال، محدودیت اصلی آن این است که فقط برای انتقال نیروهای فشاری مناسب است و نمی‌تواند نیروهای کششی را منتقل کند. همچنین، مقاومت آن نسبت به وصله‌های مکانیکی یا جوشی کمتر است و نیاز به دقت بسیار بالا در برش و هم‌ترازی میلگردها دارد. اشتباهات رایج شامل برش نامناسب میلگردها، عدم تماس کامل سطوح و عدم تأمین محصورشدگی کافی توسط خاموت‌ها است که می‌تواند به کاهش ظرفیت باربری وصله منجر شود.

انواع جوش میلگرد

• فورجینگ (جوش سر به سر میلگرد با گاز):در این روش، انتهای دو میلگرد پس از برش دقیق و گونیا، توسط حرارت ناشی از شعله اکسیژن-استیلن (با دمای حدود ۱۲۰۰ تا ۱۳۰۰ درجه سانتی‌گراد) گرم شده و سپس تحت فشار هیدرولیکی به یکدیگر متصل می‌شوند. این فرآیند باعث ذوب و ترکیب شدن دو سر میلگرد و ایجاد یک اتصال یکپارچه می‌شود. فورجینگ معمولاً برای میلگردهای آجدار گرم نورد شده با قطر ۱۰ میلی‌متر و بالاتر و میلگردهای آجدار سرد نورد شده با قطر ۱۴ میلی‌متر و بالاتر مناسب است. قطر محل جوش پس از فورجینگ حدود ۱.۴ برابر قطر اصلی میلگرد می‌شود.

• جوش با قوس الکتریکی (Arc Welding):در این روش، از الکترود و قوس الکتریکی برای ذوب و اتصال میلگردها استفاده می‌شود. جوشکاری با قوس الکتریکی نیاز به پیش‌گرمایش میلگردها دارد؛ برای میلگردهای با قطر ۱۹ میلی‌متر و کمتر، دمای پیش‌گرمایش حدود ۱۵۰ درجه سانتی‌گراد و برای میلگردهای با قطر ۲۲ میلی‌متر و بیشتر، حدود ۲۶۰ درجه سانتی‌گراد توصیه می‌شود. این روش شامل انواع مختلفی از جوشکاری فیوژن (Fusion Welding) است.

انواع وصله جوشی بر اساس استاندارد بین المللی AWS

استاندارد ANSI/AWS D1.4، که مرجع بین‌المللی برای جوشکاری میلگردها است، انواع مختلفی از وصله‌های جوشی را تعریف می‌کند. این استاندارد به جزئیات فنی و روش‌های اجرایی برای اطمینان از کیفیت و استحکام جوش می‌پردازد. سه نوع اصلی وصله جوشی بر اساس این استاندارد عبارتند از:

• جوش سر به سر مستقیم (Direct Butt Splice):دو میلگرد مستقیماً به یکدیگر جوش داده می‌شوند.
• جوش سر به سر غیر مستقیم (Indirect Butt Splice):از یک قطعه واسط برای اتصال دو میلگرد استفاده می‌شود.
• جوش پوششی (Welded Lap Splice):دو میلگرد با همپوشانی و جوشکاری در طول همپوشانی به یکدیگر متصل می‌شوند. این روش با وصله پوششی بدون جوش متفاوت است و استحکام بالاتری دارد.

نکات اجرای انواع وصله میلگرد

رعایت ضوابط آیین‌نامه‌ای و نکات اجرایی در تمامی روش‌های اتصال میلگرد برای تضمین ایمنی و دوام سازه ضروری است. مبحث نهم مقررات ملی ساختمان ایران (و استانداردهای بین‌المللی نظیر ACI 318 و ACI 439) دستورالعمل‌های دقیقی را در این زمینه ارائه می‌دهند:

• محل وصله:وصله‌ها باید تا حد امکان در نواحی با تنش کمتر در عضو سازه‌ای قرار گیرند.
• درصد وصله:در هر مقطع، حداکثر ۵۰ درصد از میلگردها می‌توانند وصله شوند، مگر اینکه طراحی خاصی برای درصد بالاتر انجام شده باشد.
• فاصله وصله‌ها:حداقل فاصله آزاد بین وصله‌ها باید رعایت شود تا بتن‌ریزی به درستی انجام شود و تراکم بیش از حد آرماتور ایجاد نشود.
• انتقال نیرو در وصله‌های مکانیکی و جوشی:وصله‌های مکانیکی و جوشی باید قادر به انتقال حداقل ۱.۲۵ برابر مقاومت تسلیم میلگرد باشند تا از شکست در محل وصله اطمینان حاصل شود.
• پوشش بتنی:در وصله‌های مکانیکی، به دلیل افزایش ابعاد میلگرد در محل کوپلر، باید به تأمین پوشش بتنی کافی توجه ویژه شود.
• فاصله وصله‌ها در اعضای کششی:در اعضای تحت کشش، وصله‌های جوشی و مکانیکی باید حداقل ۷۵۰ میلی‌متر از یکدیگر فاصله داشته باشند.
• وصله گروه‌های میلگردی:برای گروه‌های میلگردی، طول وصله پوششی باید افزایش یابد؛ برای گروه سه میلگردی ۲۰ درصد و برای گروه چهار میلگردی ۳۳ درصد بیشتر از طول وصله میلگرد منفرد.
• حداقل طول وصله:حداقل طول وصله پوششی در هر حالت نباید کمتر از ۳۰۰ میلی‌متر باشد.

رعایت این نکات و ضوابط آیین‌نامه‌ای، از بروز مشکلات سازه‌ای جلوگیری کرده و عمر مفید سازه را افزایش می‌دهد.

بهترین محل وصله میلگرد ستون

انتخاب محل مناسب برای وصله میلگرد در ستون‌ها از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، زیرا ستون‌ها اعضای حیاتی در انتقال بارهای سازه محسوب می‌شوند. به طور کلی، بهترین محل برای وصله میلگرد ستون در ناحیه میانی ارتفاع ستون است؛ یعنی جایی که لنگر خمشی و نیروهای برشی ناشی از بارهای جانبی (مانند زلزله) حداقل هستند. این ناحیه معمولاً در فاصله یک سوم میانی ارتفاع ستون قرار دارد و از محل اتصال ستون به تیرها (که نواحی بحرانی محسوب می‌شوند) فاصله دارد. همچنین، توصیه می‌شود که وصله تمام میلگردهای یک ستون در یک مقطع انجام نشود؛ بهتر است وصله‌ها به صورت staggered (متناوب) و در مقاطع مختلف اجرا شوند تا از ایجاد یک صفحه ضعف در ستون جلوگیری شود. رعایت این اصول به افزایش مقاومت و شکل‌پذیری ستون در برابر بارهای لرزه‌ای کمک شایانی می‌کند.

تاثیر روش اتصال میلگرد بر هزینه ساخت و ساز

انتخاب روش اتصال میلگرد تأثیر مستقیمی بر هزینه‌های کلی پروژه ساخت و ساز دارد. این هزینه‌ها شامل هزینه‌های مواد اولیه، نیروی کار، تجهیزات و زمان اجرا می‌شود.

• وصله پوششی (اورلپ):
  این روش در نگاه اول اقتصادی‌ترین گزینه به نظر می‌رسد، زیرا نیاز به تجهیزات خاص و نیروی کار بسیار ماهر ندارد. با این حال، به دلیل نیاز به طول همپوشانی، مصرف میلگرد را حدود ۲۰ درصد افزایش می‌دهد که این خود به معنای افزایش هزینه خرید میلگرد است. همچنین، افزایش تراکم آرماتور می‌تواند زمان بتن‌ریزی را طولانی‌تر کرده و نیاز به نظارت بیشتری داشته باشد.

• وصله مکانیکی (کوپلینگ):
  هزینه اولیه خرید کوپلرها و تجهیزات رزوه زنی یا پرس هیدرولیک بالاتر از وصله پوششی است. همچنین، نیروی کار برای اجرای این روش نیاز به آموزش و مهارت بیشتری دارد. اما با حذف طول همپوشانی، در مصرف میلگرد صرفه‌جویی قابل توجهی می‌شود. این صرفه‌جویی در پروژه‌های بزرگ و با میلگردهای با قطر بالا، می‌تواند هزینه‌های اولیه را جبران کرده و در نهایت به کاهش هزینه‌های کلی پروژه منجر شود. سرعت اجرای بالا و کاهش زمان پروژه نیز از مزایای اقتصادی این روش محسوب می‌شود.

• وصله جوشی (فورجینگ): گران‌ترین روش
  این روش نیز مانند وصله مکانیکی، هزینه اولیه بالاتری برای تجهیزات (دستگاه فورجینگ یا جوشکاری) و نیروی کار متخصص دارد. نیاز به پیش‌گرمایش و کنترل کیفیت دقیق نیز به هزینه‌ها می‌افزاید. با این حال، به دلیل عدم نیاز به طول همپوشانی، در مصرف میلگرد صرفه‌جویی می‌شود. در پروژه‌های خاص که نیاز به استحکام بسیار بالا و انتقال کامل نیرو وجود دارد، این روش با وجود هزینه‌های اولیه، بهترین گزینه است و می‌تواند از هزینه‌های احتمالی ناشی از ضعف سازه در آینده جلوگیری کند.

• وصله اتکایی:
  این روش برای میلگردهای فشاری، ساده و اقتصادی است و نیاز به تجهیزات خاصی ندارد. تنها هزینه اضافی، دقت در برش گونیا و تأمین خاموت‌های محصورکننده است. با این حال، محدودیت کاربرد آن فقط به اعضای فشاری، دامنه استفاده آن را کاهش می‌دهد.

به طور خلاصه، در حالی که وصله پوششی ممکن است در پروژه‌های کوچک و با میلگردهای کم قطر ارزان‌تر باشد، در پروژه‌های بزرگ و پیچیده، وصله‌های مکانیکی و جوشی با وجود هزینه اولیه بالاتر، می‌توانند به دلیل صرفه‌جویی در مصرف میلگرد، افزایش سرعت اجرا و اطمینان بیشتر از کیفیت سازه، در بلندمدت اقتصادی‌تر باشند.

بهترین روش اتصال میلگرد

انتخاب "بهینه‌ترین" روش اتصال میلگرد، پاسخی قطعی ندارد و کاملاً به ویژگی‌ها و الزامات خاص هر پروژه بستگی دارد. مهندسان و پیمانکاران باید با در نظر گرفتن عوامل مختلف، مناسب‌ترین گزینه را انتخاب کنند:

• قطر میلگرد:
  برای میلگردهای با قطر کوچک (معمولاً کمتر از ۳۶ میلی‌متر)، وصله پوششی می‌تواند گزینه مناسبی باشد، به شرطی که محدودیت‌های آیین‌نامه‌ای و تراکم آرماتور رعایت شود. برای میلگردهای با قطر بالا (بیشتر از ۳۶ میلی‌متر)، وصله‌های مکانیکی یا جوشی به دلیل انتقال بهتر نیرو و کاهش تراکم، ارجحیت دارند. وصله اتکایی نیز برای میلگردهای فشاری با قطر ۲۵ میلی‌متر و بالاتر مناسب است.

• نوع عضو سازه‌ای و بارگذاری:
  در اعضای تحت کشش بالا یا در مناطق لرزه‌خیز، وصله‌های مکانیکی و جوشی که انتقال کامل نیرو را تضمین می‌کنند، توصیه می‌شوند. در اعضای کاملاً فشاری مانند ستون‌ها، وصله اتکایی می‌تواند یک گزینه اقتصادی و کارآمد باشد، البته با رعایت دقیق ضوابط. در تیرها و دال‌ها، بسته به میزان تنش و قطر میلگرد، وصله پوششی یا مکانیکی انتخاب می‌شود.

• شرایط سایت و محدودیت فضا:
  در پروژه‌هایی که فضای کار محدود است یا تراکم آرماتور بسیار بالاست (مانند دیوارهای برشی یا ستون‌های با ابعاد کوچک و میلگرد زیاد)، وصله‌های مکانیکی و جوشی به دلیل حذف طول همپوشانی، امکان بتن‌ریزی بهتر و کاهش مشکلات اجرایی را فراهم می‌کنند. وصله جوشی به شرایط آب و هوایی نیز حساس است و در محیط‌های نامناسب ممکن است کیفیت لازم را نداشته باشد.

• بودجه و زمان‌بندی پروژه:
  وصله پوششی معمولاً کمترین هزینه اولیه را دارد، اما ممکن است به دلیل افزایش مصرف میلگرد و زمان‌بر بودن در برخی موارد، در بلندمدت گران‌تر تمام شود. وصله‌های مکانیکی و جوشی با وجود هزینه اولیه بالاتر، می‌توانند با کاهش مصرف میلگرد و تسریع در اجرا، به صرفه‌جویی کلی در زمان و هزینه پروژه کمک کنند. ارزیابی دقیق هزینه‌های مستقیم و غیرمستقیم هر روش برای تصمیم‌گیری حیاتی است.

• دسترسی به نیروی کار ماهر و تجهیزات:
  وصله‌های مکانیکی و جوشی نیاز به نیروی کار متخصص و تجهیزات خاص دارند. اطمینان از دسترسی به این منابع قبل از انتخاب روش، ضروری است.

در نهایت، تصمیم‌گیری باید بر اساس یک تحلیل جامع از مشخصات پروژه، الزامات آیین‌نامه‌ای، ملاحظات اقتصادی و اجرایی و با مشورت مهندسان سازه صورت گیرد تا ایمنی، دوام و کارایی سازه به بهترین شکل ممکن تضمین شود.